Komórki nabłonkowate Zimmermanna

Przed przejściem do kłębka naczynie doprowadzające jest okolone komórkami nabłonkowatymi Zimmermanna oraz pierścieniem gładkich włókien mięsnych. Komórki te są obdarzone zdolnością pęcznienia, dzięki czemu regulują przypływ krwi do kłębka. Prócz tego przy ujściu naczynia doprowadzającego do kłębka znajdują się komórki, opisane przez Bechera pod nazwą komórek przywrotowych. Wywodzą się one prawdopodobnie z pętli Henlego cewek nerkowych. Komórkom Zimmermanna, Bechera włóknom mięsnym przypisuje się rolę regulatorów ukrwienia kłębków. Każde naczynie doprowadzające dzieli się ostatecznie widlasto na mnóstwo bardzo małych naczyniek o krętym przebiegu. Tworzą one siatkę dziwną Malpighiego (rete mirabile Malpighii). Łącząc się z sobą naczynia włoskowate siatki przechodzą w małe tętniczki, a te zlewają się z sobą w jedną tętnicę, zw. Naczyniem odprowadzającym (vas ejjerens). Znajdujące się między naczyniem doprowadzającym a odprowadzającym naczynia włoskowate i bardzo małe tętniczki są skupione w postaci okrągławego tworu, zwanego kłębkiem nerkowym (glomerulus renalie Malpighii). Ogólna liczba kłębków w obu nerkach dochodzi do 2 milionów. Powierzchnię naczyń każdego kłębka oblicza się na 0,78 mm. Cała więc powierzchnia sącząca obu nerek wynosi średnio 1,56 m2. Przeważna część kłębków nerkowych znajduje się w bardziej powierzchownej warstwie kory. Są to kłębki korowe. Mniej kłębków zawiera naj głębsza warstwa kory przylegająca do rdzenia nerki. Te kłębki noszą miano kłębków przyrdzeniowych. Różnica między kłębkami korowymi a przyrdzeniowymi polega na tym, że naczynia doprowadzające i odprowadzające kłębka korowego są znacznie węższe niż w kłębku przyrdzeniowym. [patrz też: szpital sucha beskidzka rejestracja, anestezjolog po angielsku, lek przed kolonoskopią ]